Walter "Wolfman" Washington werd bekend in de begeleidingsbands van New Orleans legendes Ernie K-Doe en Lee Dorsey. Er bestaat een anekdote die meldt dat P-funker van het eerste uur, George Clinton, verknocht raakte aan funk toen hij "Get Out of My Life Woman" van Lee Dorsey hoorde met Washington op gitaar. In 1965 en 1966 is hij te horen op versies van "Ride Your Pony" en "Working in the Coal Mine" van Allen Toussaint. Rond 1980 startte Washington als bandleider en bracht eigen albums uit maar ging bijvoorbeeld ook met de J.B. Horns (inderdaad uit de band van wijlen James Brown) op tournee. Terwijl zijn roots liggen in de blues, mengt hij funk en R&B om zijn eigen sound te creëren. Net als veel bewoners van New Orleans ontvluchtte Washington zijn stad toen orkaan Katrina er huis hield. We hadden het geluk met Walter "Wolfman" Washington te mogen afspreken voor een babbel in zijn hotel in Diegem. Hij was één van de gegeerden die twee jaren geleden al op het verlanglijstje van Swing Wespelaar stond en nu op zondag als afsluiter het publiek verwende met zijn New Orleans funky blues.

Mr. Walter “Wolfman” Washington (°1943 – geboren: Edward Washington), laat me beginnen met je naam. Hoe kom je aan die naam en wie gaf je die naam?

Ik kreeg die naam toen ik als muzikant begon. In de club waar ik op trad, waren vele muzikanten. Onder elkaar daagden ze elkaar vaak uit. In het begin was mijn bijnaam niet “Wolfman”, maar “wah-wah”, omdat ik met andere gitaristen graag samen speelde. Wanneer ik ouder werd, speelde ik met de band van David Lastie, de “Taste Of New Orléans”. Van David kreeg ik de bijnaam de “Wolfman”, omdat hij vond dat “wah-wah” niet klonk op een podium…

De naam Walter kreeg ik dan weer van nog iemand anders, bij de oprichting van de “The Tic Tacs”. Mijn echte voornaam is Edward, maar ik gebruik Walter al verschillende jaren. Walter klinkt veel beter…            

Je bent er geboren en je woont nog in New Orléans. Wat is er zo speciaal aan deze stad? Vanwaar de magie?

Ik ben geboren en getogen in New Orléans. De muziekstijl in New Orléans is anders. Je hebt ook Chicago, New York en Memphis blues en muziek. Al deze muziekstijlen verschillen. New Orléans muziek is erg funky en jazzy, verschillend van al de rest…  

Wanneer wist je dat je een professioneel muzikant wou worden? Kom je uit een muzikale familie?

Toen ik opgroeide, heb ik er nooit aan gedacht, om muzikant te worden. De enige reden dat ik ben blijven spelen, is omdat de muzikanten met wie ik toen samen speelde, dit vroegen en omdat ik de enige was die gitarist wou worden. Muziek was toen erg spiritueel en er waren nog niet veel gitaristen. Ik bood me vrijwillig aan als gitarist.

Wanneer we in die periode, door een radio station uitgenodigd werden om enkele songs te doen, was er ook een andere gitarist aanwezig. Ik hield van zijn stijl en van zijn nummers. Toen ik thuis kwam heb ik onmiddellijk geprobeerd om ook zo te spelen. Ik had vele ooms en enkele neven, die gitaar speelden. Alleen mijn vader en moeder, zij speelden geen muziek…

Een van mijn ooms toonde me hoe ik met al mijn vingers moest gitaar spelen en hoe ik mijn gitaar moest stemmen. Het resultaat viel geweldig mee en ik hield van de nieuwe stijl.

Je speelt meerdere stijlen. Klopt dit?

Dat klopt! Ik speel meerdere stijlen, niet één stijl. Ik speel soul, funk en jazz.

Je speelde twintig jaren als sideman bij Johnny Adams. Wie was hij?

In het midden van de jaren zestig speelde ik met mijn “All Fools Band”, de “FB” band noemden we ze. Dit was nadat ik terug kwam van touren met Lee Dorsey (nvdr: “Ride Your Pony” - “Working In A Coalmine”). De bassist van Lee Dorsey hielp me toen bij het vormen van deze band.

Ik speelde daarna twintig jaren met (blues, jazz en gospel) zanger Johnny Adams. Johnny Adams zong al geruime tijd bij ons in de band. Johnny was een van de beste zangers die ik ooit gekend heb.     

Je laatste studio album dateert van 2008. Waarom zo weinig studio albums? Je nieuwe album is een live album. Komt er een nieuw album?

Mijn laatste studio album (“Doin’ The Funky Thing”) is van 2008. Mijn nieuwe album met “The Roadmasters”, “Howlin’ Live At The DBA New Orleans” is een live album. Het is mijn éérste live album. Ik had nog nooit een live album opgenomen. Ik had wel al meegewerkt aan live album van Joe Krown en Russell Batiste, Jr. (“Triple Treat” - 2008).

Het duurde méér dan zes weken, voor dat we alle tracks goed hadden. We gebruikten opnamen van verschillende plaatsen, om de juiste sound bij elkaar te kunnen voegen. Ik zou zeker nog een live album willen doen.  

Ben je een songwriter?

(Overtuigend) Ja! Wanneer iets in me opkomt en wanneer het blijft hangen, dan schrijf ik een song. Ik schrijf ‘s nachts niet aan een song. Ik moet over de song kunnen nadenken, voordat ik de song neer schrijf. Sommigen mensen kunnen gaan zitten en gecontroleerd beginnen te schrijven. Dat kan ik niet.    

Geef ons kort drie reden waarom we jou album moeten kopen?

Omdat het een album is met een resem goede songs. Daarbovenop is de mix heel goed. Het is een mix van stijlen.

Je speelt zowat overal in de wereld. Zijn er muzikale verschillen tussen de States en Europa?

In Europa houdt men meer van muziek dan in de States. Er is hier meer waardering. In De States wordt er wel meer gedanst op muziek… 

Je treedt al meer dan vijftig jaren op. Zijn er muzikaal nog dingen die je zeker nog wil doen? Mensen waarmee je nog wil optreden?

Zeker weten. Ik zoek altijd naar nieuwe dingen om te doen.

Optreden met?
Vroeger was de drang groter dan nu… Wat ik nu nodig heb is een goede “passende” band, zoals “The Roadmasters”…

Wat doe je buiten muziek?
“Nothing… Music is ALL!” - (“Niets, voor mij is er is alleen maar muziek!)

Wat zijn de plannen op korte termijn?

We plannen een nieuw album en zelf wil ik een eigen (tour)bus… (diepe zucht)
Wanneer we met “The Roadmasters” begonnen, had ik er een, maar die hield het maar zes, zeven weken uit. Toen zei ik al tegen mezelf: “Ooit wil ik mijn eigen bus! Mijn eigen comfort...”  

Wat zou je jonge muzikanten adviseren?

Als je van muziek houdt, probeer er dan zo veel mogelijk uit te halen. Het is heel uitdagend om muziek te spelen. Als je de gave hebt, want niet allen hebben die gave, dan moet je de gave gebruiken - dan moet je er volledig voor gaan. Neen, niet iedereen kan een muzikant zijn.

Laatste (dubbele) vraag: Wat heb je over jezelf geleerd van muziek? Hoe wil je later herinnerd blijven?

Van muziek krijg ik een goed gevoel, soms een spiritueel gevoel. Als je samen musiceert, communiceer je samen. Als je goed speelt, communiceer je goed, fatsoenlijk. Dit tracht ik altijd te doen. Als ik speel, wil ik dat ze naar me luisteren…

Remembered?
“Well…” als de gitarist die met zijn tanden speelde… Want dit is wat ze meestal aan me vragen, roepen te doen: “Pls Mr. Wolfman, play with your teeth!”

De show vanavond?
“A lot of SOUL!”

Mr. Washington, “Wolfman” bedankt voor je tijd en dit gesprek. We kijken uit naar je show! 

Eric Schuurmans

meer foto's